anımsamalar: gülben

gülben söz konusu olduğunda aklıma bir motto geliyor: "verba volant, scripta manent"... sözlerin uçuculuğuna ve yazının kalıcılığına inancım o kadar tam ki, bu mottoyu vücuduma dövdüreceğim. gülben'in benim en sahici dostlarımdan biri olma gerekçesi, dostluğumuzun çoğu zaman yazıyla varolması. şimdi, orada tam karşımda yatıyor, ona yakışan biçimde harflerle haşır neşir kitap okuyor: harflerden bir hareyi tepesinde taşıyor… mesafeli ve yazıdan oluşmuş bir melek gibi... gülben'in meleğe benzetmek söz sanatlarının zorlanması gibi gelebilir, ama asla öyle değil. o kadar sahici ( cümlelerinden biliyorum ) ve o kadar kendisi ki... hep yazdım ya, "kişinin magnum opus'u kendisidir" diye: gülben kendisinin başyapıtı... bizim dostluğumuz: minör bir başyapıt...

*alaçatı’da gülben ve ece’yle geçirdiğimiz günlerde yazılmıştı bu yazı: şimdi, onun doğum günü hediyesi olarak , anımsıyorum… ,