alice'in küçük öyküsüne ek: kravat*

kravat, ölümcül bir süreçtir: ne kadar klişe bir imge, kravatın yaşamdan firar edenlerin kullandığı kalın sicimleri hatırlatması-klişeyse, doğruluk payı çok fazladır.fi tarihinde, yani filattan önce, benim beyaz atlı bir prensesim vardı- herkesin bir zamanlar olduğu gibi. hepiniz yaşamışsınızdır, aşık olmanın, canki olmaktan farklı olmadığı zamanları;işte öyle zamanlardı.asla kravat takacağımı düşünemezdim, hep sahilde deniz kabuğu toplamak, yazı yazmak, görüntüleri kurgulamak ve günün birinde çocuğumu kucağıma alma hayalini kurmak yeteri kadar mutlu ediyordu beni. sonra, bir sürü şey oldu, bilirsiniz: hayallerin yıkılışı, duygusal özürlülüğün devreye girişi,ölümler, yolculuklar, özellikle sırtlara saplı durduğunda daha da cerzebeli görünen hançerler, vs.:ve ve saire.o zaman, intihar iyidir, demiştim: bildiğim en soysuz intihar biçimini seçmiştim; kravatı- her anlamda...
şimdi okuldan kaçmaya karar verdim yine, yıllar ve yıllar önce yaptığım gibi. bütün kravatlarımı ceketlerimin ceplerine tıkıştırıp, orada olduklarını unutacağım. ipek de olsa zihnime dolanan bir ipten kurtulacağım.
ben, artık, hayal kuracağım...

*http://alicevekurtlari.blogspot.com/2010/03/yakisik.html deki yazıyı tamamlayan bir metni, uzun zaman önce yazmışım meğer:ya da o, benimkini tamamlamış...